راه درمان بیماری پارکینسون چیست؟
روش های زیادی برای درمان بیماری پارکینسون وجود دارد که می توانند زندگی با بیماری پارکینسون را آسان تر کنند و به آنها کمک کنند تا به طور روزانه با علائم خود مقابله کنید.
فهرست موضوعات بررسی شده
- راه درمان بیماری پارکینسون چیست؟
- فیزیوتوراپی
- کار درمانی
- گفتار و زبان درمانی
- مشاوره رژیم غذایی برای درمان بیماری پارکینسون
- دارو برای درمان بیماری پارکینسون
- لوودوپا
- آگونیست های دوپامین
- بازدارنده های مونوآمین اکسیداز-B
- بازدارنده های Catechol-O-methyhtransferase
- درمان های غیرخوراکی
- جراحی یک راه دیگر برای درمان بیماری پارکینسون
- تحریک مغزی عمیق
- درمان علائم اضافی
- آزمایشات بالینی
- درمان های مکمل و جایگزین برای درمان بیماری پارکینسون
راه درمان بیماری پارکینسون چیست؟
تلاش هایی برای افزایش در دسترس بودن این درمان های حمایتی برای بیماران مبتلا به پارکینسون در خدمات بهداشت و سلامت ملی در جریان است.
در ادامه به مهم ترین و موثرترین راه های درمان بیماری پارکینسون میپردازیم.
فیزیوتوراپی
یک فیزیوتراپیست می تواند برای تسکین سفتی ماهیچه و درد مفاصل از طریق حرکت (دستکاری) و ورزش، با شما کار کند.
هدف فیزیوتراپیست در جریان درمان بیماری پارکینسون حرکت آسان تر و بهبود راه رفتن و انعطاف پذیری شما است
همچنین آن ها سعی می کنند تا سطح تناسب اندام و توانایی مدیریت کارها را برای خودتان بهبود ببخشند.
کار درمانی
یک درمانگر کاردرمانی می تواند زمینه های دشواری را در زندگی روزمره شما شناسایی کند.
برای مثال، لباس پوشیدن یا رفتن به فروشگاه های محلی.
آن ها می توانند به شما در حل مسائل عملی کمک کنند تا مطمئن شوید که خانه شما امن است و درست تنظیم شده است.
این به شما کمک می کند که استقلال خود را تا جایی که ممکن است حفظ کنید.
گفتار و زبان درمانی
بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون دارای مشکلات بلعیدن (دیسفاژی) و مشکلات مربوط به گفتار هستند.
یک گفتار و زبان درمانگر غالبا می تواند از طریق آموزش تمرینات صحبت کردن و بلعیدن و ارائه تکنیک های کمکی، در بهبود این مشکلات به شما کمک کند.
مشاوره رژیم غذایی برای درمان بیماری پارکینسون
برای برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون تغییرات رژیم غذایی می تواند به بهبود برخی علائم کمک کند.
این تغییرات می تواند شامل:
- افزایش میزان فیبر در رژیم غذایی خود و اطمینان از مصرف مایعات کافی برای کاهش یبوست
- افزایش مقدار نمک در برنامه غذایی و خوردن غذاهای کوچک و مکرر برای جلوگیری از مشکلات فشار خون پایین، مانند گیجی در زمانی که به سرعت بلند می شوید
- ایجاد تغییر در رژیم غذایی برای جلوگیری از کاهش وزن ناخواسته
درصورتی که تیم مراقبت پزشکی شما فکر می کند که تغییر در رژیم غذایی می تواند برای شما مفید باشد، می توانید به یک متخصص رژیم غذایی، یک متخصص بهداشت برای گرفتن مشاوره رژیم غذایی مراجعه کنید.
دارو برای درمان بیماری پارکینسون
دارو می تواند برای بهبود علائم اصلی بیماری پارکینسون، مثل لرزش (رعشه) و مشکلات حرکتی مورد استفاده قرار گیرد.
با این حال، تمام داروهای موجود، برای همه مفید نیستند و تاثیرات کوتاه مدت و بلند مدت هر یک متفاوت است.
انواع دارو بمنظور درمان بیماری پارکینسون
معمولا سه نوع داروی اصلی مورد استفاده قرار می گیرد:
- لوودوپا (Levodopa)
- آگونیست های دوپامین
- بازدارنده های مونوآمین اکسیداز-B
متخصص شما می تواند گزینه های دارویی خود، از جمله خطرات مرتبط با هر دارو را توضیح دهد و بگوید که کدام یک می تواند برای شما مناسب باشد.
با پیشرفت شرایط و تغییر نیازها، بررسی های منظمی مورد نیاز خواهد بود.
ادامه مطلب را بخوانید تا درباره درمان های موجود بیاموزید.
همچنین می توانید خلاصه ای از مزایا و معایب درمان بیماری پارکینسون را مشاهده و گزینه های خود را مقایسه کنید.
لوودوپا
افراد مبتلا به پارکینسون درنهایت به دارویی با نام لوودوپا نیاز دارند.
لوودوپا توسط سلول های عصبی مغز شما جذب می شود و به دوپامین شیمیایی تبدیل می شود که برای انتقال پیام ها بین بخش های مغز و اعصاب که حرکت را کنترل می کند، به کار می رود
افزایش سطوح دوپامین با استفاده از لوودوپا معمولا مشکلات حرکتی را بهبود می بخشد و راهی برای درمان بیماری پارکینسون است.
این دارو معمولا به عنوان قرص یا محلول و غالبا همراه با داروهای دیگری مثل بنسرازید (benserazide) و کاربی دوپا (carbidopa) مصرف می شود.
این داروها از تجزیه شدن لوودوپا در جریان خون پیش از رسیدن به مغز جلوگیری می کنند.
همچنین عوارض جانبی لوودوپا که شامل موارد زیر هستند را کاهش می دهند:
- احساس بیماری (تهوع) یا استفراغ
- احساس خستگی
- گیجی
درصورتی که لوودوپا تجویز شود، مقدار اولیه معمولا بسیار ناچیز است و به تدریج افزایش می یابد تا زمانی که تاثیر داشته باشد.
در ابتدا، لوودوپا می تواند باعث بهبود چشم گیر علائم شود.
با این حال، اثرات آن می تواند در سال های بعد دوام کم تری داشته باشد.
چون سلول های عصبی بیشتری در مغز از بین می روند، تعداد کم تری از آن ها برای جذب دارو وجود دارند.
این مسئله به این معناست که دوز دارو باید در طول زمان افزایش یابد.
استفاده طولانی مدت از لوودوپا به مشکلاتی مانند حرکات غیرقابل کنترل، تکان خوردگی عضلانی (دیسکینزی) و تاثیرات آمد و رفتی که در آن ها حالت فرد به سرعت بین قادر به حرکت بودن و قابلیت حرکت نداشتن در نوسان است، منجر می شود.
آگونیست های دوپامین
آگونیست های دوپامین به عنوان جایگزین دوپامین در مغز عمل می کنند و در مقایسه با لوودوپا یک اثر مشابه اما ملایم دارند.
این داروها اغلب می توانند کم تر از لوودوپا تجویز شوند.
آن ها غالبا به عنوان قرص مصرف می شوند، اما به صورت پچ پوستی (روتیگوتین) هم در دسترس هستند.
گاهی اوقات آگونیست های دوپامین همزمان با لوودوپا مصرف می شوند، چون این کار باعث مصرف دوزهای پایین تر لوودوپا می شود.
عوارض جانبی احتمالی آگونیست های دوپامین عبارتند از:
- تهوع یا استفراغ
- خستگی و خواب زیاد
- گیجی
آگونیست های دوپامین همچنین می توانند باعث ایجاد توهم و افزایش گیجی شوند.
بنابراین در درمان بیماری پارکینسون به ویژه در بیماران سالخورده که بیشتر آسیب پذیر هستند، باید با احتیاط مصرف شوند.
برای برخی افراد، آگونیست های دوپامین، به ویژه در دوزهای بالا، با بیشتر شدن رفتارهای اجباری ازجمله اعتیاد به قمار و افزایش میل جنسی مرتبط است.
اگر فکر می کنید که ممکن است این مشکلات را تجربه کنید، با پزشک متخصص خود صحبت کنید.
از آنجایی که خود شخص ممکن است مشکل را تشخیص ندهد، مهم است که مراقبان و اعضای خانواده به هر رفتار غیرعادی توجه کنند و در اولین فرصت با یک متخصص مشورت کنند.
درصورتی که یک دوره اگونیست های دوپامین برای شما تجویز شده است، دوز اولیه آن بسیار کوچک است تا از حالت تهوع و دیگر عوارض جانبی جلوگیری شود
دوز تجویز شده به تدریج درعرض چند هفته افزایش می یابد.
اگر حالت تهوع به یک مشکل تبدیل شود، پزشک عمومی شما می تواند دارو تجویز کند.
یک عارضه بالقوه جدی اما غیرعادی آگونیست دوپامین درمانی، شروع ناگهانی خواب است
این اتفاق به طورکلی با افزایش دوز دارو اتفاق می افتد و با ثابت شدن آن، برطرف می گردد.
معمولا درصورتی که با افزایش دوز دارو این عاضه رخ دهد، توصیه می شود که از رانندگی اجتناب شود.
بازدارنده های مونوآمین اکسیداز-B
بازدارنده های مونوآمین اکسیداز-B) MAO-B) از جمله سلژیلین (selegiline) و رازاگیلین (rasagiline) جایگزین های دیگری برای لوودوپا در درمان بیماری پارکینسون اولیه هستند.
آن ها تاثیرات یک آنزیم یا ماده مغزی که باعث تجزیه دوپامین (مونوآ»ین اکسیداز B) می شود را مسدود می کند و به این ترتیب سطح دوپامین را افزایش می دهد.
با وجود این که تاثیرات سلژیلین و رازاگیلین در مقایسه با لوودوپا ناچیز است، هردوی آن ها می توانند علائم بیماری پارکینسون را بهبود ببخشند.
این داروها می توانند درکنار لوودوپا یا آگونیست های دوپامین استفاده شوند.
بازدارنده های مونوآمین اکسیداز-B به طورکلی بسیار خوب تحمل می شوند، اما گاهی باعث ایجاد عوارض جانبی می شوند، ازجمله:
- حالت تهوع
- سردرد
- درد شکمی
- فشار خون بالا
بازدارنده های Catechol-O-methyhtransferase
بازدارنده های Catechol-O-methyhtransferase) COMT) برای افرادی که در مراحل بعدی بیماری پارکینسون هستند، تجویز می شوند.
آن ها از تجزیه لوودوپا به وسیله آنزیم COMT جلوگیری می کنند.
عوارض جانبی بازدارنده های COMT عبارتند از:
- تهوع یا استفراغ
- اسهال
- درد شکمی
درمان های غیرخوراکی
زمانی که کنترل علائم پارکینسون فقط با قرص ها دشوار می شود، روش های درمانی دیگری می تواند در نظر گرفته شوند.
نقش آپومورفین (Apomorphine) در درمان بیماری پارکینسون
یک آگونیست دوپامین به نام آپومورفین می تواند در زیر پوست (تزریق زیر جلدی) تزریق شود:
- به صورت یک تزریق در صورت لزوم
- یک تزریق مداوم با استفاده از پمپ کوچکی که در زیر لباس یا در یک کیف جا می گیرد.
Duodopa
اگر دارای نوسانات شدید رفت و برگشتی هستید، نوعی لوودوپا به نام duodopa می تواند مورد استفاده قرار بگیرد.
این دارو به صورت یک ژل است که به طور مداوم از طریق لوله ای که از طریق دیواره شکمی شما وارد شده است، به شکم تان تزریق می شود.
یک پمپ خارجی متصل به انتهای لوله وجود دارد که آن را یبا خود حمل می کنید.
این درمان تنها درصورتی در دسترس قرار می گیرد که نوسانات و حرکات غیر ارادی شدیدی داشته باشید.
جراحی یک راه دیگر برای درمان بیماری پارکینسون
اغلب افراد مبتلا به پارکینسون با دارو درمان می شوند، با این وجود نوعی جراحی به نام تحریک عمیق مغز در برخی موارد مورد استفاده قرار می گیرد.
این جراحی در مراکز علوم اعصاب در سراسر کشور هم در دسترس است، اما برای همه مناسب نیست.
درصورتی که جراحی درنظر گرفته شود، پزشک شما درباره خطرات و مزایای احتمالی با شما صحبت خواهد کرد.
تحریک مغزی عمیق
تحریک عمقی مغز شامل قرار دادن یک مولد پالس مشابه ضربان قلب شما است.
این مولد به یک یا دو سیم ریز در زیر پوست متصل می شود و دقیقا به قسمت های ویژه ای در مغز وارد می شود.
یک جریان الکتریکی کوچک توسط مولد پالس تولید می شود که از طریق سیم حرکت می کند و بخشی از مغز که تحت تاثیر بیماری پارکینسون قرار دارد را تحریک می کند.
اگرچه جراحی بیماری پارکینسون را درمان نمی کند، می تواند علائم برخی بیماران را کاهش دهد.
درمان علائم اضافی
علاوه بر علائم اصلی مشکلات حرکتی، افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می توانند طیف وسیعی از علائم اضافی را تجربه کنند که ممکن است نیازمند درمان جداگانه باشند.
این علائم عبارتند از:
افسردگی و اضطراب
این مورد می تواند با اقدامات مراقبتی همچون ورزش، درمان روان شناختی و یا دارو درمان شود.
مشکلات خواب (بی خوابی)
این مورد می تواند با ایجاد تغییرات در حالت معمول خواب شما بهبود یابد.
اختلال نعوظ
این مورد در جریان درمان بیماری پارکینسون پیش میاید و می تواند با مصرف دارو درمان شود.
عرق کردن بیش از حد (هایپرهیدروز)
این مورد می تواند با استفاده از آنتی پرسپیرانت یا ضدعرق، و در موارد شدید با جراحی کاهش یابد.
مشکلات بلعیدن (دیسفاژی)
این مورد می تواند با خوردن غذاهای نرم، و در موارد شدیدتر با استفاده از لوله تغذیه بهبود یابد.
آب دهان بیش از حد
این مورد می تواند با تمرینات بلعیدن، یا جراحی و دارو در موارد شدید بهبود یابد.
بی اختیاری ادرار
این مورد می تواند با تمرین های مربوط تقویت عضلات کف لگن، دارو یا جراحی در موارد شدید درمان شود.
جنون
این مورد می تواند با درمان های شناختی و دارویی در برخی موارد درمان شود.
آزمایشات بالینی
پیشرفت زیادی در درمان بیماری پارکینسون به عنوان نتیجه آزمایشات بالینی ایجاد شده است.
در آن ها، درمان های جدید و ترکیبات درمان با روش های استاندارد مقایسه می شوند.
درصورتی که قصد شرکت کردن دارید، از شما خواسته می شود که فرم رضایت نامه را امضا کنید.
می توانید از شرکت در یک مطالعه بالینی بدون آن که بر مراقبت از شما موثر باشد، اجتناب کنید.
درمان های مکمل و جایگزین برای درمان بیماری پارکینسون
درمان های مکمل به برخی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون کمک می کند تا حس بهتری داشته باشند.
بسیاری از درمان ها و روش های تکمیلی ادعا می کنند که علائم بیماری پارکینسون را کاهش می دهند
با این حال، شواهد بالینی وجود ندارد که در کنترل علائم بیماری موثر باشند.
اکثر مردم فکر می کنند که درمان های مکمل هیچ تاثیر مضری ندارند.
با این حال، برخی از آن ها می توانند مضر باشند و نباید به جای داروهای تجویز شده توسط پزشک تان مورد استفاده قرار بگیرند.
