خشم هم به سراغ زنان می‌آید و هم مردان ولی شیوه بیان خشم در زنان و مردان متفاوت است. فرض براین است که به استثنای خشم، زنان از لحاظ هیجانی، افرادی بیانگرند. به عبارت دیگر، نحوه اجتماعی سازی زنان به گونه‌ای است که به آنها اجازه می‌دهد هیجان‌های خود را از مردان آزادانه‌تر بیان کنند، ولی بیان آزادانه خشم از سوی زنان حالتی غیر زنانه به شمار می‌آید.
بیان خشم در زنان و مردان
با سایت روانشناسیویکی روان همراه باشید.
برای بسیاری از زنان تصور بیان خشم، حتی اگر کاملا موجه باشد، ناممکن است. زنان که آموخته‌اند خشم خود را پنهان یا سرکوب یا حداکثر، آن را به روشی غیرمستقیم آزاد کنند در مواجه با احساس خشم در خود به وحشت دچار می‌شوند چون دختران را به مهارت آموزی در زمینه روابط انسانی ترغیب می‌کنند.
ممکن است میزان آگاهی آنان به پیامدهای فردی و بین فردی تجربه خشم بیشتر باشد و در نتیجه به تاثیر پاسخ‌های بالقوه حساسیت بیشتری نشان دهند.
جنس مونث قدرت کلامی، تسهیل‌گری و همکاری بیشتری دارد و به روابط بین فردی و پیامدهای بروز تعارض در این روابط توجه بیشتری نشان می‌دهد.
این یافته پیشنهاد می‌کند که احتمال گفتگو درباره رویداد واقع شده با مقصر یا دیگران و نیز اندیشیدن به مشکل و تلاش برای یافتن راهی برای حل آن در دختران بیشتر است.
تصور عموم بر این است که مردان برخلاف زنان، به استثنای خشم، از لحاظ هیجانی افرادی نابیانگرند. به عبارت دیگر، بیان هیجانی در مردان طیف محدودتری دارد، جز خشم که عمدتاً هیجانی مردانه به شمار می‌آید.
نابیانگری جز در مورد هیجان خشم و غضب، به سادگی به مردان آموخته می‌شود. مردان بیشتر گرایش دارند که سایر هیجان‌های منفی و رنج‌آور خود را نیز به خشم تبدیل کنند.
پسرها برای بیان خشم بیشتر به روش‌های فیزیکی مانند کتک‌کاری و داد و فریاد متوسل می‌شوند. از آنجا که آنها برای بیان خشم شان محدودیت اجتماعی کمتری دارند، تصور می‌کنند که چندان نیازی به کنترل آن ندارند.
گاه درباره کنترل خشم به پسران پیام‌های متناقضی داده می‌شود. از یک سو، برای محدود کردن پاسخ‌های خشم تحت فشار قرار می‌گیرند و از سوی دیگر به آنها فشار می‌آورند که در اثبات خود پایدار باشند و مبارزه کنند.
در دنیای اجتماعی مدرسه، سلطه جنس مذکر بخش عمده‌ای از خرده‌فرهنگ مردانه است. راهبردهای پرخاشگرانه پسران ممکن است با اهداف آنان برای حل تعارض از طریق سلطه‌یابی و اثبات خود مرتبط باشد.
در واقع زنان در ابراز خشم بیشتر دچار پرخاشگری‌های کلامی، فریاد زدن، غیبت کردن، تعلل کردن در انجام کار، قهر کردن، کنایه زدن (تکه پرانی)، زیر آب زدن و مردان بیشتر دچار پرخاشگری‌های فعال و فیزیکی مانند کتک زدن، پرتاب اشیاء، خودزنی و… می‌شوند.
