هشدار نقره‌ای به سیستمی برای یافتن سالمندان مبتلا به آلزایمر گفته میشود. نیویورکی‌های سالمند مبتلا به آلزایمر و سایر اختلالات شناختی که در خیابان‌ها سرگردان میشوند، سالانه ۴۰۰ مورد از گزارش‌های افراد گمشده در این شهر را شامل میشوند. آنها که به مسائل سالمندان توجه دارند و برخی مسئولان شهر می‌گویند، با توجه به پیر شدن جمعیت شهر و افزایش تعداد مبتلایان به زوال عقل، باید این ارقام را جدی گرفت و آماده بود.
سیستم هشدار نقره‌ای برای یافتن افراد مبتلا به آلزایمر
به نظر آنها تا همین حالا هم مسئولان برای ایجاد برنامه‌ها و خدمات بیشتر برای خانواده‌هایی که از بستگان مبتلا به زوال عقل نگهداری می‌کنند و نیز برای افزایش اطلاع‌رسانی عمومی، دیر کرده است.
با سایت روانشناسیویکی روان همراه باشید.
زیمرمن، رئیس دایره افراد گمشده در اداره پلیس نیویورک، می‌گوید:
«وقتی کسی صاف و مستقیم راه برود، نمی‌فهمید آلزایمر دارد. برخی افرادی که ناپدید میشوند، قصد رفتن به «خانه» را داشته‌اند و معمولا میشود آنها را در محل‌هایی که قبلا در آن زندگی می‌کردند، پیدا کرد. بعضی‌ها هم می‌خواهند سر کار بروند یا کارهای واجب مانده از گذشته را به انجام برسانند.»
نیویورک از جمله شهرهایی است که علاوه بر «هشدار زرد» برای کودکان ربوده و گم شده، به سیستم هشدار برای سالمندان هم مجهز است.
این هشدار که در شهر هشدار نقره‌ای نام دارد و در بقیه ایالت به آن «هشدار سالمندان آسیب‌پذیر گمشده» می‌گویند، اطلاعات مربوط به این افراد را از طریق ایمیل، تلفن‌های همراه و شبکه‌های اجتماعی و در سایت‌هایی مانند مرکز سالمندان، در بین مردم منتشر می‌کند.
مشکل گم شدن از جمله مشکلاتی است که پیر شدن جمعیت با خود به همراه دارد. تا سال ۲۰۳۰، ۵/۱۵ درصد از جمیعت نیویورک به بالای ۶۵ سالگی می‌رسند، در صورتی که این نسبت اکنون ۱۲درصد است، یعنی به یک میلیون فرد سالخورده فعلی ساکن این شهر، ۳۰۰هزار نفر افزوده میشود.
براساس آمار سرشماری و مطالعات شیوع بیماری‌ها، حدود یک سوم از آمریکایی‌های بالای ۸۵ سال به آلزایمر مبتلا هستند.
مسئولان امور اورژانس شهر اعلام کرده‌اند، تعداد هشدار نقره‌ای و «هشدار سالمندان آسیب‌پذیر گمشده»، نسبت به سال قبل تقریبا ۲ برابر و نسبت به سال ۲۰۱۱، حدود ۳ برابر شده است.
رئیس دایره گمشدگان پلیس نیویورک در مورد هشدار نقره‌ای می‌گوید:
«تقریبا ۹۵ درصد از افراد گمشده ظرف ۲ یا ۳ روز بی‌آن‌که صدمه‌ای دیده باشند، پیدا میشوند، اما بعضی را هم هرگز نمی‌توان پیدا کرد، بعضی را هم در وضعیت‌هایی مانند پس از افتادن، سکته قلبی و کم‌آبی پیدا می‌کنیم.»
گاهی مراقبان تلاش می‌کنند با استفاده از برخی اقدامات بازدارنده مانند قفل کردن درها یا پنهان کردن کلید، وسایل جی‌پی‌اس یا استتار درهای خروجی به نوعی از بیمار آلزایمری محافظت کنند.
خانواده‌های زیادی در عذاب هستند. بررسی‌های انجمن آلزایمر در سال ۲۰۱۵ نشان داد که نیازی فوری به ایجاد خدماتی مانند مراقبت در خانه یا برنامه‌هایی برای مرخصی کوتاه مدت برای آنها که بدون دریافت پولی از سالمند مبتلا به آلزایمر در خانه مراقبت می‌کنند، وجود دارد.
این بررسی نشان می‌دهد، وضعیت برای خانواده‌های متوسط از بقیه بدتر است: یعنی آنها آنقدر درآمد دارند که تحت پوشش کمک‌های دولتی قرار نگیرند، در عین حال، آنقدر هم درآمد ندارند که بتوانند پول خدمات خصوصی را بپردازند.
رئیس شهرداری بخش منهتن که برای انجام این نظرسنجی به انجمن آلزایمر آمریکا کمک کرده، می‌گوید که هیچ برنامه یا کمک مالی به سالمندان مبتلا به آلزایمر انجام نشده است.
«باید برنامه‌های مربوط به آلزایمر را در اولویت قرار دهیم و بودجه‌های مربوط به خدمات حمایتی و آموزش مربوط به این افراد را افزایش دهیم».
ترجمه مهسا شیرانی
