داستان حضرت هود و قوم عاد (بخش دوم)

قرآن در بیآن عذاب الهی بر قوم عاد می‌گوید: «ما تند باد وحشتناک و سردی را در یک روز شوم که استمرار و ادامه داشت بر آنها فرستادیم». سپس در توصیف این تند باد می‌فرماید: «مردم را همچون تنه‌های نخل ریشه‌کن شده از جا برمی‌کند و به هر سو پرتاب می‌نماید.» قوم عاد آندامی قوی و هیکل‌هایی درشت داشتند و برای حفظ خود از تندباد، گودال‌ها و پناهگاهی زیرزمینی ساخته بودند، اما قدرت تندباد در آن روز به حدی بود که آنها را از پناهگاه‌های‌شان ریشه کن می‌کرد و به اطراف می‌افکند! حتی گفته‌آند آنها را چنآن با سر به زمین می‌کوبید که سرهای‌شان از تن جدا می‌شد! باد بقدری شدید بود که نخست دست و سرهای آنها را کند و با خود برد و بعد بقیه بدن‌شان همچون نخل بی‌شاخ و برگ، از زمین کنده شده به هر گوشه و کنار پرتاب می‌گشت. قرآن در توصیفی دیگر در مورد عذاب این قوم سرکش می‌گوید: «در سرگذشت قوم عاد آیت و عبرتی است، در آن هنگام که باد و طوفانی نازا و بی‌بارآن بر آنها فرستادیم». عقیم بودن بادها زمانی است که ابرهای باران‌زا را با خود حمل نکند، گیاهان را تلقیح ننماید، و فایده و برکتی نداشته باشد و جز هلاکت و نابودی چیزی همراه نیاورد. سپس به توصیف تندبادی که بر قوم عاد مسلط شد پرداخته می‌افزاید: «از هر چیزی می‌گذشت آن را رها نمی‌کرد تا نابود کند و به صورت خشک و درهم کوبیده یا استخوان‌های پوسیده در آورد». این تعبیر نشان می‌دهد که تندباد قوم عاد، یک تندباد معمولی نبود، علاوه بر تخریب و در هم کوبیدن و فشارهای فیزیکی، دارای سوزندگی و مسمومیتی بود که اشیاء گوناگون را می‌پوساند. آری اینگونه است قدرت خداوند که با یک حرکت «نسیم»، اقوام نیرومند و پرسر و صدایی را چنان در هم می‌کوبد که تنها اجساد پوسیده‌ای از آنها باقی می‌ماند.

با ویکی روان همراه باشید.

آیا کسی از آنان می‌بینی؟

قرآن به توصیف دیگری از این تندباد کوبنده پرداخته، می افزاید: «خداوند آن را بر این قوم، مدت هفت شب و هشت روز پی در پی و بنیان‌کن مسلط ساخت». نتیجه آن شد که قرآن می‌گوید: «اگر آنجا بودی و مشاهده می‌کردی که آن قوم همگی به روی زمین افتاده، همچون تنه‌های پوسیده و توخالی درختان نخل». چه تشبیه جالبی که هم بزرگی قامت آنها را مشخص می‌کند و هم ریشه‌کن شدن آنها را و هم تو خالی بودن در برابر عذاب‌های الهی به گونه‌ای که تند باد آنها را به آسانی جابجا می‌کرد و در پایان می‌افزاید: «آیا کسی از آنها را باقی می‌بینی»؟! آری امروز نه تنها اثری از قوم عاد نیست که از ویرانه‌های شهرهای آباد، عمارت‌های پرشکوه و مزارع سرسبز آنها نیز چیزی باقی نمانده است. (کلمه هود و مکنده هوا نیز از همین مقوله گرفته شده است.)