اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟ علائم و راه درمان اختلال دلبستگی واکنشی
اختلال دلبستگی واکنشی – Reactive attachment disorder – یک بیماری نادر اما جدی است که در آن خردسال و یا کودک پیوندهای سالمی با والدین یا مراقبین برقرار نمیکنند.
فهرست موضوعات بررسی شده
تعریف اختلال دلبستگی واکنشی
با مطالب روانشناسی ویکی روان همراه باشید.
اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است در صورتی ایجاد شود که نیازهای اولیه کودک برای آسایش، محبت و پرورش برآورده نشود.
یعنی عشق، مراقبت، و دلبستگی های دوست داشتنی، دلسوزانه و پایدار با دیگران برقرار نشود.
کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است با درمان، با مراقبین و دیگران روابط پایدارتر و سالم تری برقرار کنند.
راه درمان اختلال دلبستگی واکنشی عبارتند از:
- مشاوره روانشناختی
- مشاوره والد یا مراقبت کننده
- آموزش مثبت فرزند
- تعاملات مراقبت کننده
- و ایجاد یک محیط پایدار و پرورش
علائم اختلال دلبستگی واکنشی
اختلال دلبستگی واکنشی می تواند در نوزادی شروع شود.
تحقیقات کمی در مورد علائم و نشانههای اختلال دلبستگی واکنشی در سنین بالای کودکی وجود دارد و هنوز مشخص نیست که آیا این بیماری در کودکان بزرگتر از ۵ سال رخ میدهد.
علائم و نشانهها ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- برداشت غیرقابل توضیح، ترس، غم و تحریک پذیری
- ظاهر خسته و ناراحت
- به دنبال آسایش نیست و زمانی که آرامش داده میشود، هیچ واکنشی را نشان نمیدهد
- نخندیدن میتواند از علائم اختلال دلبستگی واکنشی باشد
- تماشای دیگران از نزدیک اما درگیر تعامل اجتماعی نیست
- عدم درخواست کمک یا حمایت
- عدم دستیابی به موفقیت
- علاقه ای به دالی بازی یا بازیهای تعاملی دیگر ندارد
کی باید به مشاور مراجعه می کنیم؟
اگر کودک شما هر یک از علائم فوق را نشان می دهد او را مورد ارزیابی قرار دهید.
این نشانهها میتوانند در کودکانی که اختلال دلبستگی واکنشی ندارند و یا اختلال دیگری مانند اختلال طیف اوتیسم دارند، رخ دهند.
مهم است که کودک شما توسط روان پزشک کودک یا روانشناس مورد ارزیابی قرار گیرد که بتواند مشخص کند آیا چنین رفتارهایی نشانه یک مشکل جدیتر است یا خیر.
علت بروز اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟
نوزادان و خردسالان برای احساس امنیت و ایجاد اعتماد، به یک محیط پایدار و دلسوز نیاز دارند.
نیازهای اساسی عاطفی و جسمی آنها باید به طور مداوم برآورده شود.
برای مثال زمانی که کودک گریه میکند، نیاز به غذا یا تعویض پوشک دارد باید با یک تبادل عاطفی مشترک مواجه شود که ممکن است شامل تماس چشمی، لبخند و نوازش باشد.
کودکی که نیازهای وی نادیده گرفته شده یا با عدم پاسخ عاطفی از مراقبین مواجه شود، انتظار ندارد که از او مراقبت شود یا آسایش داشته باشد و یا یک وابستگی پایدار با مراقبان داشته باشد.
هنوز مشخص نیست که چرا برخی از نوزادان و کودکان به اختلال دلبستگی واکنشی مبتلا می شوند و برخی دیگر خیر.
تئوری های مختلفی در مورد اختلال دلبستگی واکنشی و علل آن وجود دارد و تحقیقات بیشتری برای درک بهتر و بهبود گزینه های تشخیص و درمان لازم است.
عوامل خطر
خطر بروز اختلال دلبستگی واکنشی از غفلت جدی اجتماعی و عاطفی و یا عدم امکان ایجاد دلبستگی های پایدار است و ممکن است در کودکانی مشاهده شود که به عنوان مثال:
- در خانه کودک یا مؤسسه دیگری زندگی می کنند
- مکرراً خانه ها یا سرپرستان را تغییر می دهند
- والدینی داشته باشد که مشکلات سلامت روانی، رفتار مجرمانه و یا سو استفاده از مواد را دارند که سرپرستی آنها را مختل میکنند.
- جدا شدن از والدین و یا سایر مراقبان به خاطر بستری شدن در بیمارستان
با این حال، اغلب کودکانی که به شدت مورد غفلت قرار میگیرند، اختلال دلبستگی واکنشی در آنها ایجاد نمیشود.
عوارض اختلال دلبستگی واکنشی
اختلال دلبستگی واکنشی بدون درمان ،می تواند برای چندین سال ادامه یابد و ممکن است پیامدهای مادام العمر داشته باشد.
برخی تحقیقات نشان میدهند که برخی از کودکان و نوجوانان با اختلال دلبستگی واکنشی ممکن است ویژگیهای بیاحساس بودن را از خود نشان دهند که میتواند شامل مشکلات رفتاری و ظلم نسبت به مردم یا حیوانات باشد.
با این حال، تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود که آیا این مشکلات در کودکانی که اختلال دلبستگی واکنشی را در اوایل کودکی تجربه کرده اند در بزرگسالی آنها هم ادامه می یابد.
پیش گیری از اختلال دلبستگی واکنشی
در حالی که با قطعیت مشخص نیست، اختلال دلبستگی واکنشی میتواند پیشگیری شود، ممکن است راههایی برای کاهش خطر توسعه آن وجود داشته باشد.
کودکان و نوزادان به یک محیط باثبات و مراقبت نیاز دارند و نیازهای اولیه فیزیکی و عاطفی آنها باید به طور مداوم برآورده شود.
پیشنهادات زیر در رابطه با والدین، ممکن است کمک کننده باشد.
- در صورت عدم تجربه و مهارت در نگهداری نوزادان یا فرزندان ، در کلاسها شرکت کنید یا داوطلب شوید. این به شما کمک می کند یاد بگیرید که چگونه یک روش تغذیه ای را بکار گیرید.
- با بازی کردن، صحبت کردن با او، برقراری ارتباط چشمی و لبخند زدن، به طور جدی با فرزندتان درگیر شوید.
- یاد بگیرید که رفتارهای کودک خود را، مانند انواع مختلف گریه، تفسیر کنید تا بتوانید نیازهای او را سریعا و به طور موثر برآورده کنید.
- تعامل گرم و تغذیه ای با کودک خود برقرار کنید، مانند حین تغذیه، استحمام یا تعویض پوشک.
- پاسخ لفظی و غیر کلامی به احساسات کودک از طریق لامسه، حالات چهره و لحن صدا ارائه دهید.
به این منظور در بخش مشاوره روانشناسی آنلاین سایت ویکی روان، مشاور خود را انتخاب کنید تا به صورت صوتی و تصویری از هر کجای دنیا بتوانید جلسه مشاوره داشته باشید.