کارل راجرز کارآمدترین روان‌شناس قرن بیستم
کارل راجرز پدر جنبش استعدادهای بالقوه بشر و از بزرگان روانشناسی در هشتم ژانویه سال ۱۹۰۲ در شیکاگو متولد شد. پدرش مهندس مقاطعه‌کار بود. والدینش تمایلات مذهبی داشتند، ولی مادرش در اعتقادات خود راسخ‌تر بود. اعضاء خانواده بسیار به هم نزدیک بودند.
آشنایی با کارل راجرز
با سایت روانشناسیویکی روان همراه باشید.
کارل راجرز خاطر نشان می‌کند که والدینش «ایثارگر و مهربان، اهل عمل، واقع گرا و متواضع بودند». تعداد فرزندان خانواده شش نفر بود که از این تعداد پنج نفرشان پسر بودند. وقتی راجرز ۱۲ ساله بود، والدینش مزرعه‌ای در ۳۰ مایلی شیکاگو خریدند.
در طول سال‌های دبیرستان مسئولیت مزرعه با او بود. نمراتش خیلی خوب بود. در سال ۱۹۱۹ به دانشگاه ویسکانسین راه یافت.
در آن دانشگاه در فعالیت‌های بسیاری شرکت جست، از جمله به عنوان نماینده در کنفرانس جهانی فدراسیون دانشجویان مسیحی به چین سفر کرد. زخم اثنی عشر او را برای مدتی از دانشگاه باز داشت.
کارل راجرز در ۱۹۲۴ در حالی که فقط یک درس روانشناسی گذرانده بود، به دریافت درجه لیسانس تاریخ نائل آمده و در همین سال نیز ازدواج کرد.
همسر راجرز در ۱۹۷۹ وفات یافت. حاصل این ازدواج دو فرزند به نام‌های ناتالی و دیوید بود. دخترش گاهی اوقات او را در انجام طرح‌های پژوهشی یاری می‌کرد، پسرش به حرفه پزشکی روی آورد.
مطالعات دانشگاهی راجرز در اتحادیه مدارس الهیات نیویورک شروع شد. با اینکه راجرز مطالعات خود را در این مؤسسه بسیار شوق‌انگیز یافت باز به این نتیجه رسید که مایل نیست به اصول عقیدتی مذهب خاصی وابسته باشد.
کارل راجرز در نهایت برای ادامه تحصیل در روانشناسی بالینی به کالج تربیت معلم دانشگاه کلمبیا نقل مکان کرد و در ۱۹۳۱ به دریافت phd از این مؤسسه نایل آمد.
راجرز کارش را در ۱۹۲۸ و پیش از دریافت دکترای خود در راچستر نیویورک با کودکان بزهکار و محروم و تنگدست شروع کرد. این کودکان را دادگاه‌ها و نمایندگی‌ها به بخش مطالعات «انجمن پیشگیری از تعدی نسبت به کودکان» معرفی می‌کردند.
کارل راجرز برای مدت کوتاهی مدیریت مرکز مشاوره را به عهده گرفت. او در ۱۹۴۰ در سمت استادی به دانشگاه ایالتی اوهایو رفت و از ۱۹۴۵ تا ۱۹۵۷ با مرکز مشاوره دانشگاه شیکاگو همکاری کرد.
پس از این راجرز به دانشگاه ویسکانسین نقل مکان کرد و در ۱۹۶۴ به عنوان عضو دائم به مؤسسه علوم رفتاری وسترن پیوست. وی از ۱۹۶۸ تا زمان وفاتش عضو ثابت مرکز مطالعات انسانی در لاجولای کالیفرنیا بود. کارل راجرز در سال ۱۹۴۶ به عنوان رئیس انجمن روانشناسی آمریکا (APA) برگزیده شد و در سال ۱۹۸۷، نامزد دریافت جایزه صلح نوبل گردید.
راجرز برای انستیتوی رفتاری غربی، فیلمی از گروه درمانی تهیه کرد که برنده جایزه آکادمیک در موضوعات کوتاه شد. وی اولین برنده جایزه کمک‌های حرفه‌ای برجسته از مجمع روان‌شناختی آمریکا شد.
در طی این سال‌ها بود که راجرز، روش درمانی ویژه خود را به وجود آورد. این روش در ابتدا «درمان غیرمستقیم» خوانده می‌شد. این رویکرد که در آن درمانگر در نقش یک آسان‌‌کننده پدیدار می‌شد تا یک هدایتگر، سرانجام، نام «درمان بیمار محور» را به خود گرفت.
کارل راجرز پس از ناسازگاری‌های دیدگاهی که در دانشکده روانشناسی دانشگاه «ویسکانسین» پیش آمد، به مرکز پژوهش‌های رفتاری پیوست و سرانجام به همراه برخی همکارانش در آنجا، «مرکز پژوهش‌های فردی» (CPS) را بنا نهاد. کارل راجرز تا زمان مرگش در ۱۹۸۷ به کارهای خود در زمینه «درمان بیمار محور» ادامه داد.
تاکید بنیادی این روان‌شناس آمریکایی، بر کارآمدی شگفت توانایی‌های نهفته انسان بر روانشناسی و آموزش است.
کارل راجرز یکی از مهم‌ترین اندیشمندان انسانگرا بوده و روش درمان ابتکاری او که «درمان راجرین» نام گرفته، کارآیی بسیاری در روش‌های درمانی داشته است.
افزون بر آن، بسیاری بر این باورند که راجرز، کارآمدترین روان‌شناس قرن بیستم است. کارل راجرز در چهارم فوریه سال ۱۹۸۷ در سن ۸۵ سالگی، در پی یک عمل جراحی که روی شکستگی لگن خاصره‌اش انجام شد، در اثر حمله قلبی در «لاجولای» کالیفرنیا در‌گذشت. بنابر وصیت راجرز، جسد وی بدون هیچ گونه تشریفاتی سوزانده شد.
