مهمترین مهارت های پدرانه را بشناسید

با وجود این‌ که مادر به خاطر حضور بیشتر در منزل، نقش به‌ سزایی در تربیت فرزندان دارد باز هم نمی شود نقش پر‌رنگ و مهارت های پدرانه، پدران را نادیده گرفت. مهارت های پدرانه در ارتباط با فرزندان تاثیر بسزایی در کیفیت رشد و آینده بچه ها دارد.

در ادامه به بررسی بیشتر مهارت های پدرانه با وب سایت روانشناسیویکی روان همراه باشید.

مهمترین مهارت های پدرانه کدامند؟

۱- حتی قبل از تولد می‌توانیم به روش‌های گوناگون با فرزند ارتباط برقرار کنیم: نشان دادن دلبستگی خود به همسر با دادن هدیه (یک شاخه‌گل، یک لبخند و یا کمک در کار منزل) و به وجود آوردن آرامش لازم در این دوران برای او.

۲- با فرزندانمان با لحن خوب و مودبانه سخن بگوییم.

۳- ابراز محبت را به فرزندان به طور مستمر ادامه دهیم، زیرا رفتار مردانه بدون مهربانی، الگوی جنسیتی پدر را بی‌تأثیر می‌‌کند.

۴- به فرزندمان احترام بگذاریم و از تحقیر شخصیت و انتقاد نابه جا بپرهیزیم.

۵- با ایجاد رابطه‌ی دوستانه زمینه ی ‌انس با فرزند را هموار سازیم تا بتواند به راحتی حرف دلش را به ما بگوید.

۶- از مهارت های پدرانه این است که وقتی با فرزندمان تنها هستیم با او همبازی شویم و یا ورزش کنیم.

۷- شرایطی را به وجود بیاوریم تا فرزندمان بتواند نقاط قوت خود را نشان دهد.

۸- برای شناخت بهتر فرزندمان- به ویژه در هفت سال دوم – سعی کنیم نقش مربی ورزش او را داشته باشیم و رشته ی ورزشی را طبق خواست و توانمندی‌های خودش انتخاب کند.

۹- گاهی فرزندانمان به تأیید رفتارهای خود از طرف پدر سخت نیازمندند، مهارت های پدرانه را فراموش نکنید.

۱۰- برای فرزندمان وقت بگذاریم تا تکریم و احساس با ارزش بودن را در او تقویت کنیم.

۱۱- از رفتارهای نادرست او چشم‌پوشی نکنیم و با توجه به شرایط روحی و روانی، زمانی و مکانی، او را از کار نادرستش آگاه کنیم.

۱۲- در هنگام تصمیم‌گیری در امور مربوط به فرزندان با آنان مشورت کنیم.

۱۳- با تشکیل جلسات خانوادگی و شرکت دادن همه ی اعضای خانواده درتصمیم‌گیری‌های زندگی به رشد اعتماد به نفس فرزندان کمک کنیم.

۱۴- سعی کنیم از ویژگی‌های فرزندمان اطلاعات و آگاهی‌های لازم را داشته باشیم.

۱۵- به استعداد و سلیقه‌های آنان احترام بگذاریم.

۱۶- اوقات بیشتری را در جمع خانواده و فرزندان سپری کنیم و از مهارت های پدرانه استفاده کنیم.

۱۷- فرزندمان را با مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی و دوست‌یابی آشنا کنیم.

۱۸- به تحصیل و درس فرزندان اهمیت داده و با شرکت در جلساتی که مدارس تشکیل می‌دهند به آنها ارزش و اعتبار دهیم.

۱۹- رفتارهای خودمان را اصلاح کنیم تا الگوی مناسبی برای فرزندان باشیم، پدرانی که بین عمل و گفتار‌شان تفاوت وجود دارد هرگز الگوی خوبی برای آنها نخواهند بود.

۲۰- سعی کنیم گاهی آنها را به مسافرت‌های خارج از شهر ببریم و از تجارب خود در سفر با فرزندان گفتگو کنیم.

۲۱- در میان اعضای خانواده تبعیض قائل نشویم و گاهی با آنان درد دل کنیم.

۲۲- در انجام بعضی از امور و یا کارهای منزل (نظافت، تعمیرات، ساخت وسایل و…) از فرزندان نیز کمک بگیریم تا احساس مفید و بزرگ بودن در آنها تقویت شود.

۲۳- آنان را با دوران کودکی و نوجوانی خود و سایر افراد مقایسه نکنیم.

۲۴- به موفقیت‌هایشان احترام بگذاریم و هر چند وقت یک بار آنها را یاد‌آوری کنیم.

۲۵- در هنگام رفتن به سفرهای طولانی بهتر است از خود نشانه‌هایی بر جای بگذاریم (عکس، کاست صوتی و یا تصویری و…) در طول سفر از طریق تلفن با فرزندمان صحبت کنیم، در صورت امکان فرزند بزرگتر را با خود ببریم و در بازگشت از مسافرت سوغات آنها را فراموش نکنیم.

۲۶- سعی کنیم نقش تربیتی خود را برای فرزندان نوجوان، از یک «مصلح و هدایت کننده» به یک «مشاور» تبدیل کنیم.

۲۷- تلاش کنیم در سنین نوجوانی با فرزندمان همسو شده و همواره در کنار او باشیم، باید مهارت های پدرانه را خرج بچه ها کنید.

۲۸-در هنگام نصیحت کردن فرزند نوجوان، ضمن توجه به سخنان او، افکار و احساسات خود را برای او تشریح نماییم.

۲۹- وقتی فرزندمان کار خوبی انجام می‌دهد احساس خوشحالی خود را به او نشان دهیم و سپس او را در آغوش گرفته و بگوییم که چقدر دوستش داریم.

۳۰- لازم است فرزندان احساس کنند که پدر برای مادرشان احترام زیادی قائل است.

۳۱- برای حفظ ارتباط با فرزند نوجوان خود حداقل یکبار در ماه با او به تنهایی بیرون برویم و تلاش کنیم درباره ی آنچه در احساس و اندیشه‌ او می‌گذرد با هم گفتگو کنیم.

۳۲- مطابق با مهارت های پدرانه باید محیطی صمیمی ایجاد نماییم تا فرزند نوجوان ما بتواند آزادانه احساساتش را بازگو کند.

۳۳- با القای این حس که در منزل واقعاً مورد احترام می‌باشد در احساس ارزشمند بودن او کمک کنیم.

۳۴- اگر لازم بود از روش تذکر یا توبیخ در فرزندمان استفاده کنیم، تذکر و توبیخ ما باید به گونه‌ای باشد که فرزندان متوجه شوند «رفتارشان نامناسب و بد است نه خود آنها».

۳۵- در صورت داشتن مشغله ی زیاد، سعی کنیم در شبانه‌ روز حداقل نیم ساعت با فرزندمان همراه باشیم، با آنها حرف بزنیم، بگوییم و بخندیم و استراحت و تفریح کنیم.

۳۶- اگر پسر نوجوان داریم، بدانیم که او نیازمند است که اوقاتی را در حریم حمایت و هدایت پدرانه پدری محبوب، منطقی، استوار و مقتدر سپری کند.

۳۷- به جای انتقاد و تکذیب، از سخنان اطمینان بخش و تأیید کننده استفاده نماییم.

۳۸- بین خود و فرزندان به جای رابطه ی خشک و آمرانه، ارتباط عاطفی توأم با گذشت و صبر را حاکم نماییم تا مروت و مردانگی را بیاموزند.

۳۹- سخن ما به عنوان پدر در خانواده موقعی نافذ است که خودمان به آن اعتقاد داشته و عمل نماییم.

۴۰- اقتدار پدرانه لازمه ی تربیت کودک و نوجوان است؛ این اقتدار در سایه ی مهربانی، دوستی و قاطعیت شکل می‌گیرد نه در برخورد خشن، ناسزاگویی و احتمالاً کتک زدن.

امیدواریم از جمله پدرانی باشیم که با صبر، شکیبایی، مهربانی، دوستی وقت‌گذاری، احترام و آگاهی نسبت به مهارت های پدرانه بتوانیم به وظایف خود عمل کنیم.