مشکلات کودک اوتیسمی و خانواده او
اوتیسم، یک اختلال رشد است که در سه سال اول زندگی ظاهر می گردد. این بیماری با تاثیر بر روی مغز کودک اوتیسمی ، رفتارهای اجتماعی و مهارت ارتباط برقرار کردن را مختل می کند. علت واقعی این بیماری هنوز مشخص نیست، اما مطالعاتی در رابطه با دلیل بروز این بیماری در حال انجام است. به نظر می‌رسد مسئله ژنتیک مهم باشد.
برای مثال دوقلوها بیشتر دچار این بیماری می‌شوند تا یک برادر و خواهر. اختلال کروموزومی و مشکلات عصبی نیز در کودک اوتیسمی مشاهده شده است. برای این که با این بیماری بیشتر آشنا شوید و بدانید که مراکز نگهداری از این بیماران و همچنین مربیان این مراکز با چه مشکلاتی دست به‌گریبانند دکتر سعید رضایی مدیر مرکز اوتیسم دوم آوریل توضیحاتی به خبرنگار سایت ویکی روان داد که در زیر می‌خوانید:
با ویکی روان همراه باشید.
مشکلات ابتدایی کودک اوتیسمی
بعضی از این خانواده‌ها با این بچه‌ها مشکل دارند و کمتر کسی پیدا می‌شود که برای کمک به این بچه‌ها هزینه‌ای را تقبل کند و بیشتر مشکلات آنها هم برمی‌گردد به تخصص و خدمات؛ از ساختمان گرفته تا ابزار و وسایلی که برای این بچه‌ها مورد نیاز است. از طرفی کار و فعالیت در حوزه توانبخشی بسار مشکل است. مراکز توانبخشی تا نیروی کار مورد نیاز خود را پیدا کنند و از طرفی تا هزینه‌های لازم برای چرخاندن چنین مراکزی تهیه شود زمان زیادی میبرد به همین دلیل کار در حوزه توانبخشی فقط یک کار دلی است.
واقعیت این است که هرکسی که به نوعی در این زمینه تحصیلات دارد می‌تواند در این مراکز مشغول به کار شود، از جمله کاردرمانی، روانشناسی و پزشکی به شرطی که مراحل کار را به‌طور عملی طی کند و توان فعالیت در این مراکز را داشته باشد اما متاسفانه تهران یا شهرهای دیگر به لحاظ فعالیت در زمینه توانبخشی، به یک آشفته بازار بدل گشته و خیلی از افراد مراحل فعالیت در مراکز توانبخشی را طی نمی‌کنند و تخصص لازم را ندارند.
با هر مدرکی هر کاری می‌کنند؛ گفتار درمانی، کار درمانی و حتی مرکز خیریه به نام اتیسم راه می اندازند اما مبالغ دریافتی به جیب خودشان می‌رود. ما خیلی مراکز خیریه داریم که معلوم نیست این پول‌ها را از کجا می‌آورند و چجوری خرج می‌کنند. نظر من این است که با خانواده‌هایی که دل پردردی دارند و از این موضوع دل خوشی ندارند گفتگو شود.
ویژگی‌های یک کودک اوتیسمی
کودک اوتیسمی هم مانند کودکان دیگر بزرگ می‌شود. الآن یک کودک اتیسمی را بغل می‌کنیم و همین کودک فردا می‌شود یک جوان ۲۰ ساله. یعنی مشکلات یک کودک اتیسمی هم با او بزرگ می‌شود. این کودکان یک سری ویژگی‌هایی دارند که از لحظه تولد می‌توان آثار اتیسم را در آنها تشخیص داد، مخصوصا مادر که مدت زیادی را با کودک می‌گذراند، می‌تواند تشخیص دهد که دارای اتیسم است یا نه از جمله شناخت عاطفی، حسی و… برخی از این کودکان هم مراحل رشد را به صورت عادی طی می‌کنند و ۴ یا ۵ سال بعد تازه این بیماری خودش را با واکنش‌های ساده حرکتی نشان می‌دهد.
بچه‌های عادی دارای بازتاب هست مثلا وقتی شما از آنها تعریف می‌کنید برمی‌گردند و به شما نگاه می‌کنند و یا بچه‌ای که روی پنجه پایش راه می‌رود بی‌نهایت‌طلب هستند و از هرگونه تحقیر می‌رنجند و هرگونه تحقیری می‌تواند آنها را آزار دهد. در صورتی که بچه‌های اتیسمی چنین ویژگی‌هایی را از خود بروز نمی‌دهند. این بچه‌ها از لحاظ ذهنی و حافظه نیز دچار مشکل هستند آنها با حس می‌توانند همه چیز را درک کنند.
به لحاظ اجتماعی درک درستی از جامعه ندارند. البته شرایط را کاملا حس می‌کنند؛ شادی، غم، ناراحتی، خشم و… را به خوبی درک می‌کنند اما هیجان انسانی، غرور، گناه و… را نمی‌توانند درک کنند.
گاهی اوقات ما نمی‌توانیم تامین معلم کنیم چون تحمل این بچه‌ها خیلی سخت است. آنها جیغ و داد می‌کنند و معلم‌ها اعصاب این رفتارها را ندارند. معلمی هم که قبول می‌کند در طول روز ۶ ساعت با این بچه‌ها کار کند با حقوق کمی که دریافت می‌کند انگیزه ادامه فعالیت را از دست می‌دهد.
خانواده‌هایی که کودک اتیسمی دارند
اتیسم یک نوع بیماری است و تا کسی به کار با افراد اتیسمی نزدیک نشود نمی‌تواند سختی‌ها و مشکلات این کار را لمس کند اما وقتی کسی به این کار نزدیک می‌شود می‌تواند تعامل خوبی با این بیماران برقرار کند. این بچه‌ها تحمل دردها را ندارند؛ مثلا یکی سرش درد می‌کند، دیگری دستش درد می‌کند و از سوی دیگر خانواده‌ها هم تحمل نگهداری از این کودکان را ندارند و فرار خواهر یا برادر عادی در این خانواده‌ها بسیار اتفاق می‌افتد زیرا آنها یک خواهر یا برادر اتیسمی دارند.
همچنین طلاق در خانواده‌هایی که کودک اتیسمی دارند زیاد به چشم می‌خورد. از طرفی هزینه سنگین داروهای این بیماری که خانواده‌های درگیر متحمل می‌شوند را نیز نباید فراموش کرد.
سحر اسماعیلی ابیازنی
