همیشه یک سری باورهای غلط درباره اختلالات روانی و انواع بیماری ها وجود داشته است که آنها را کم و بیش شنیده ایم.
فهرست موضوعات بررسی شده
- مهم ترین باورهای غلط درباره اختلالات روانی
- بیمار روانی تا آخر عمر باید از دارو درمانی استفاده کند
- در درمان بیماری روانی، نیازی به روان درمانی نیست و فقط باید دارو مصرف شود
- من فقط افسرده شده‌ام و خودم حالم خوب می‌شود
- باورهای غلط درباره اختلالات روانی : اختلالات روانی فقط عده کمی را درگیر میکند
- اختلالات روانی به علت شخصیت افراد ایجاد می‌شود
- افرادی که دچار اختلال روانپزشکی می‌شوند هیچ وقت بهبود پیدا نمی‌کنند
- افراد مبتلا به بیماری روانپزشکی خودشان می‌توانند از بیماری رها شوند
- بیماران مبتلا به اختلالات روانی افرادی خشمگین هستند
- افراد دچار اختلال روانی حتما باید در بیمارستان بستری شوند
- بیماری‌های روانی مُسری هستند
- بیماری روانی ناشی از ضعف روحیه است
- بیماری روانپزشکی نشانه عقوبت الهی و ناشی از گناه است
- بیماری روانی ناشی از کم هوشی فرد است
- بیمار مبتلا به بیماری روانی قادر به انجام هیچ کاری نیست
مهم ترین باورهای غلط درباره اختلالات روانی
از زمان‌های قدیم تا گذشته‌ای نه چندان دور به دلیل عدم اطلاع از بیماری‌های روانپزشکی، این بیماری‌ها به عوامل ناشناخته ماوراء الطبیعی یا شیطانی ربط داده می‌شد و به همین دلیل افراد مبتلا طرد شده و مورد سرزنش قرار می‌گرفتند.
با سایت روانشناسی ویکی روان همراه باشید.
امروزه با پیشرفت علم، عقاید اشتباه و خرافی در مورد این بیماری از بین رفته است، ولی هنوز باورهای غلط در سطح جامعه و گروهی از مردم وجود دارد که گاه و بیگاه باعث برخوردهای نادرست با این بیماران می‌شود.
هرچند بیماری‌های روانپزشکی بیماری‌های جدی هستند، اما ابتلا به اختلال روانپزشکی به معنای بی‌کفایتی افراد نیست بلکه به این معناست که فرد مبتلا عملکرد روزانه زندگی خود را از دست داده و نیاز به مراقبت و حمایت بیشتری از خانواده و افراد متخصص در این حوزه دارد.
در زیر چند نمونه از باورهای غلط درباره اختلالات روانی برای شما آورده شده است تا آگاهی بیشتری نسبت به این دسته بیماری‌ها و افرادی که دچار آن می‌شوند پیدا کنید:
بیمار روانی تا آخر عمر باید از دارو درمانی استفاده کند
هر چند فرض اولیه بر این است که بسیاری از اشخاص مبتلا به اختلال روان پزشکی به دارو درمانی تا آخر عمرشان نیاز دارند، هیچ کس نمی‌تواند حدس بزند که این بیماران تا چه زمانی باید دارو بخورند.
مهم‌ترین مسئله در درمان دارویی چگونگی پاسخ بیمار به دارو است. افرادی که مدت طولانی با این بیماری‌ها درگیر هستند، اغلب متوجه نوسانات بیماری خود شده و ممکن است نیازشان به دارو کاهش یابد و یا بدون عوارض قطع گردد که البته همه این موارد با تایید روان‌پزشک انجام می‌گیرد.
در درمان بیماری روانی، نیازی به روان درمانی نیست و فقط باید دارو مصرف شود
این قضیه از فردی به فرد دیگر متفاوت است اما این یکی از باورهای غلط است که روان‌درمانی در درمان بیماری روانی اثر ندارد.
روان درمانی همگام با دارو درمانی می‌تواند بسیار موثر باشد، چراکه دارودرمانی به تنهایی مهارت‌های لازم برای مقابله با فشارها و استرس‌های روانی را به افراد مبتلا آموزش نمی‌دهد.
بلکه روان درمانی به فرد مبتلا کمک میکند بیاموزد چگونه در دراز مدت با این اختلال کنار بیاید.
من فقط افسرده شده‌ام و خودم حالم خوب می‌شود
در اکثر موارد بیماری روانی خود را بشکل افسردگی نشان می‌دهد. یکی از دلایل این اشتباه آن است که افراد در هنگام خوشحالی احساس نیاز به روان پزشک نمی‌کنند و حال‌شان «خوب» است.
پس افسردگی طولانی مدت را باید جدی گرفت و حتما برای درمان آن به روان‌پزشک با روانشناس مراجعه کرد، چون در بسیاری از موارد افسردگی حتما با اختلال دیگری همراه است که باید یک فرد متخصص آن را تشخیص دهد.
باورهای غلط درباره اختلالات روانی : اختلالات روانی فقط عده کمی را درگیر میکند
اختلالات روان پزشکی بیماری‌های شایعی هستند و به طور مثال در آمریکا از هر پنج نفر یک نفر یک بیماری روانپزشکی را تجربه میکند.
در کشور ما نیز هر ساله به تعداد افراد مبتلا به این اختلال اضافه می‌شود. این بیماری افراد را در سنین، سطح تحصیلات، سطح درآمد و فرهنگ‌های مختلف درگیر میکند و استثنایی ندارد.
اختلالات روانی به علت شخصیت افراد ایجاد می‌شود
بیماری روانپزشکی یک اختلال در شخصیت به تنهایی نیست. این بیماری به دنبال عوامل ژنتیکی، زیست‌شناسی، اجتماعی و محیطی ایجاد می‌شود و عامل شخصیت به تنهایی در آن دخیل نیست.
افرادی که دچار اختلال روانپزشکی می‌شوند هیچ وقت بهبود پیدا نمی‌کنند
واقعیت این است که با کمک‌رسانی مناسب خانواده و روان‌پزشک یا روانشناس بیشتر بیماران روانی بهبود می‌یابند و به سمت زندگی سالم، پربار و رضایت‌بخش می‌روند.
افراد مبتلا به بیماری روانپزشکی خودشان می‌توانند از بیماری رها شوند
اختلالات روانپزشکی ربطی به نوع شخصیت افراد ندارد و با شخصیت قوی و امید به بهبودی به تنهایی درمان نمی‌شوند و حتما باید از یک فرد متخصص در درمان این بیماری‌ها استفاده کرد.
بیماران مبتلا به اختلالات روانی افرادی خشمگین هستند
بر اساس باورهای غلط درباره اختلالات روانی افراد دچار اختلالات روانی از بقیه مردم خشمگین‌تر و خطرناک‌تر نیستند. این بیماران بیشتر از آنکه به سایر مردم صدمه بزنند، به خودشان آسیب می‌رسانند و یا لطمه می‌بینند.
روحیات این افراد شبیه افراد عادی است و فقط در صورت عود بیماری، رفتارهای غیرمنطقی از خود نشان می‌دهند که ناشی از بیماری آنها است.
افراد دچار اختلال روانی حتما باید در بیمارستان بستری شوند
واقعیت این است که با درمان و حمایت مناسب، افراد دچار اختلال روانی می‌توانند در کنار خانواده و دوستان خود زندگی کنند و نیازی به بستری در بیمارستان نیست. بستری کردن فقط در موارد حاد و بحرانی که شرایط فرد بیمار از کنترل خارج می‌شود نیاز پیدا میکند.
بیماری‌های روانی مُسری هستند
این بیماری‌ها به هیچ وجه از طریق معاشرت، تماس‌های بدنی و ارتباط داشتن نزدیک با فرد بیمار منتقل نمی‌شود و افرادی که با این بیماران زندگی می‌کنند نباید تصور کنند، خودشان نیز به این بیماری‌ها دچار می‌شوند.
این مورد یکی از جالبرترین باورهای غلط درباره اختلالات روانی میباشد.
بیماری روانی ناشی از ضعف روحیه است
یکی از باورهای غلط دیگر این است که بیماری روانپزشکی ناشی از ضعف اراده و روحیه پایین فرد نیست، بلکه کنترل علائم بیماری از عهده فرد مبتلا خارج است و ربطی به سعی و کوشش و توانمندی‌های وی ندارد.
بیماری روانپزشکی نشانه عقوبت الهی و ناشی از گناه است
این بیماری‌ها، مثل دیگر بیماری‌های انسان بوده و فقط نشانه‌ها و علائم آن متفاوت است و هیچ ربطی به مسائل ماور‌الطبیعه و مذهبی ندارد.
بیماری روانی ناشی از کم هوشی فرد است
بیماری‌های روانپزشکی ارتباط با میزان هوش ندارد و این نوع بیماری‌ها در افراد باهوش نیز دیده می‌شود. البته یکی از شاخص‌های بعضی از اختلال‌های روانپزشکی مثل عقب ماندگی ذهنی کم هوشی است ولی غالب بیماری‌های روانی ارتباطی با هوش پایین ندارد.
بیمار مبتلا به بیماری روانی قادر به انجام هیچ کاری نیست
این یکی از ابتدایی ترین باورهای غلط درباره اختلالات روانی میباشد. با کنترل دارویی، بیمار مبتلا به بیماری روانی می‌تواند به جامعه بازگشته و فعالیت‌های معمول زندگی را ادامه دهد. در حال حاضر بسیاری از این بیماران کار می‌کنند و زندگی عادی دارند.
