اجبار به انجام واجبات توسط والدین، از رفتارهای بسیار مخرّب در تربیت فرزندان محسوب می شود. متاسفانه در بعضی از خانواده ها دیده می شود که والدین به علت دلسوزی زیاد و نگرانی های معنوی، فرزندان خود را به انجام فرائض الهی اجبار می کنند.

نه به اجبار کردن احکام در دین

برای جذب فرزندان به احکام زیبای الهی، می توانیم از طریق علائق آنها وارد شویم. فرزندان ما علایق خاص خودشان را دارند که هر چیزی با این علایق همراه شود، برای آنها جذابیت خواهد داشت.

با ویکی روان همراه شوید .

اجبار کردن احکام در دین

اگرچه در بعضی شرایط فرزندان به خاطر وابستگی هایشان تحت سلطه این اجبارها قرار می گیرند، اما درونی نبودن این اعمال موجب می شود که وقتی در شرایط آزاد قرار می گیرند، رفتارهایی متضاد با رفتارهای قبلی خود داشته باشند.

به همین علت است که در جوامع امروزی این مورد زیاد مشاهده می شود که بعضی فرزندان خانواده های مذهبی، رفتارها و اعتقادات کاملاً ضد مذهبی دارند و بصورت دغدغه وار با عقاید و فرهنگ خانوادگیشان به مخالفت می پردازند.

اجبار کردن احکام در دین، مخرّب شخصیت معنوی

ما موظفیم فرزندانمان را آزاد بگذاریم و به آنها حق انتخاب در اعتقادات و تفکرات را بدهیم. اما همگام با این آزادی، باید آنها را به سمت معنویات تشویق کنیم و از رفتارهای ناپسند نهی نماییم؛ زیرا هر کسی مسئول اعمال خویش است و ما هیچگاه حق نداریم کسی را با دستور و اجبار هدایت کنیم.

هدایت با اجبار نه تنها هیچ تاثیر واقعی و درونی بر تربیت فرزندان ندارد، بلکه در طولانی مدت آثار مخرب شخصیتی و رفتاری بسیاری را به همراه خواهد داشت.

برای جذب فرزندان به احکام زیبای الهی، می توانیم از طریق علائق آنها وارد شویم. فرزندان ما علایق خاص خودشان را دارند که هر چیزی با این علایق همراه شود، برای آنها جذابیت خواهد داشت.

همراه کردن علایق فرزندان با انجام فرایض دینی از تکنیکهای بسیار کاربردی در آموزش دین به فرزندان می باشد.

به عنوان مثال رفتن به پارک و خریدن تنقلات بعد از نماز خواندن می تواند فرزندانمان را نسبت به نماز مشتاق و علاقمند کند.

به یاد می سپاریم که در تمامی مراحل آموزش احکام و شرایع دین، باید بستری از جذابیت و دلخوشی برای فرزندان مهیّا شود تا فرائض و اعمال الهی در وجود ما درونی شود.