چه وقت هایی اجازه تنبلی کردن داریم؟
می گویند ما نسل تنبلی هستیم. این را آدم های نسل قبل می گویند و بعدش شرح کوشش های مدامشان را هم ضمیمه حرف هایشان می کنند و «زرنگ» بودنشان را به رخمان می کشند. بعضی ها هستند که اهمال کاری جزیی از شخصیتشان است. اما چه وقت هایی اجازه تنبلی کردن داریم؟
با سایت روانشناسی ویکی روان همراه شوید.
آدم های اهمال کار خودشان و کارهایشان را دست کم می گیرند
فهرست موضوعات بررسی شده
چه وقت هایی اجازه تنبلی کردن داریم؟
اهمال کاری همیشه هم بد نیست. خیلی وقت ها واقعا لازم است که ما تصمیم گیری هایمان را عقب بیندازیم تا بتوانیم تصمیم بهتر و عاقلانه تری بگیریم.
درست است که این موارد از بدیهیات است اما باور کنید بعضی ها همین بدیهیات را رعایت نمی کند. این چهار موقعیت که در آن لازم است اهمال کار باشیم را عجول ها دقیق تر بخوانند.
وقتی وقتش نیست
وقتی که هیچ فشار زمانی خاصی وجود نداشته باشد، لازم نیست که فورا تصمیم بگیرید. مثلا وقتی که شما تازه ۱۵ سالتان است، تصمیم برای ازدواج اصلا ضروری نیست.
وقتی اطلاعات کافی نیست اجازه تنبلی کردن داری
وقتی که هنوز اطلاعات کافی نیست و تصمیم گرفتن فوری اصلا عاقلانه نیست. مثلا وقتی که می خواهید انتخاب رشته کنید اما هنوز نمی دانید در رشته های مختلف دانشگاه چه خبر است.
البته یادتان باشد که چیزی به نام «اطلاعات کامل» افسانه ای بیش نیست و این جور وقت ها هم نباید آن قدر وسواس به خرج دهید و اطلاعات اضافی انبار کنید.
وقتی که موضوع خیلی پیچیده است
بعضی وقت ها تصمیم آن قدر پیچیده، چند بعدی و سرنوشت ساز است که واقعا بهتر است برای تصمیم گرفتن وقت بگذارید و همه جوانب را بسنجید اینجا هم اجازه تنبلی کردن دارید.
تصمیم به ازدواج، طلاق و بچه دارشدن در سطح اول و تصمیم به تغییر رشته، تغییر شغل، تغییر محل کار یا زندگی در سطح دوم این تصمیم ها هستند.
وقتی که اولویت های دوفوریتی دیگری هم هستند
بعضی وقت ها ما یک تصمیم معمولی باید بگیریم اما ناگهان اتفاقی می افتد که تصمیم گرفتن درمورد آن اولویت بیشتری دارد.
خیلی وقتها اینکه اجازه تنبلی کردن داریم یا نه خیلی ساده است مثلا وقتی که یکی از اعضای خانواده تصادف کرده است، تصمیم گیری درباره خریدن لپ تاپ را باید عقب انداخت. حتما می گویید اینکه معلوم است! نه جانم معلوم نیست!
خیلی ها به همین راحتی این اولویت ها را تشخیص نمی دهند یا آن قدر خود خواهند که خودشان نمی خواهند تشخیص دهند.
با اهمال کاری چه کار کنیم؟
به گمانم اگر مطلب را در مورد اینکه کی اجازه تنبلی کردن داریم را تا حالا درست گرفته باشید، اصلا نیازی به این بخش پیشنهادها نیست.
اما به هر حال تنبلی است و هزار درد بی درمان. این چندتا راهکار برای غلبه بر اهمال کار درونتان پیشنهاد می شود.
اهمال کاریتان را بشناسید!
بدانید چه نوع اهمال کاری هستید. فعال یا منفعل؟ همیشگی یا موقت؟ اگر یک اهمال کار همیشگی منفعل هستید، لازم است که بروید مرحله بعد وگرنه با اهمال کاری خوبتان حال کنید.
خوبی و بدی به تعویق انداختن کارها را ردیف کنید
کدام کارهاست که آنها را به تاخیر می اندازید؟ این کارها را یکی یکی یادداشت کنید، بعد جلویش یک جدول خوبی ها و بدی ها بکشید و ببینید هرکدام از این کارها چه قدر سود د ارد و چه قدر زیان.
این جوری میزان ضرری که کرده اید درست تر تخمین زده می شود.
برای مبارزه با به تعویق انداختن کارها برنامه بریزید
حالا که به عمق ورشکستگی خود پی بردید، می توانید بنشینید مثل بچه آدم برای «برون رفت از بحران» (اسمایلی کارشناس های بخش خبری تلویزیون خودمان). برنامه بریزید.
برای برنامه ریزی هم کارهای عقب مانده تان را به قول علما «الاهم و فی الاهم» کنید، یعنی اولویت ها را معلوم کنید، بعد برای انجامشان برنامه بریزید.
هدف ها را لقمه لقمه کنید
خیلی وقت ها چون که فقط رسیدن به هدف های درشت درشت به ما حال می دهد، کلا با زندگی روزمره حال نمی کنیم.
هر روز که آدم به یک هدف بزرگ نمی رسد. برای همین هم کارهای کوچک راهی عقب می اندازیم.
به جای هدف های بزرگ، هدف های کوچکتر و کوتاه مدت تر را انتخاب کنید.
مثلا برای هدف کلی و وسیعی مثل ادامه تحصیل باید هدفتان را آن قدر خرد کنید تا به هدف های کوچکی مثل «پرسیدن درباره منابع از فلان افراد» و «خریدن منابع از فلان کتابفروشی در فلان بازه زمانی» برسید.
به خودتان جایزه بدهید
هرکدام از کارهای کوچک یا بزرگی که تا به حال عقب افتاده بودند را که انجام دادید خودتان را تشویق کنید تا ادامه راه برایتان خوشایند باشد.
